Sarı Kasvetli Adam Şiiri - Burak Sandıklı

Şimdi terketmek boyun borcudur, hayal gezmeyi
Etrafa saçılmış anıların sarhoşluğunu alıp
Gitmeli hayal ettikçe

Sarı kasvetli bir adam öğütüyordu kaldırımları
Davetkâr yankılarını
Sokak, ağır misafirini son kez ağırlıyordu
Kaldırım taşları ıslak adımların ıssızlığına ağlıyordu
Aşırı doza enjekte huzur, taşmaktaydı
Soldaki kırık camlı yıkık pencereden

Sarı kasketli bir adam, çaktırmadan ağlayan
Anlamla yamadı kalmanın yittiği günü
Kuyruklu yalandı solundaki pencere
Büyüttü gözünde
Şık giyimli kelli felli dolandırıcıydı sokak
Işıltılı perdelerce bahane uyduran
Gitme! Kal be adam..!

Kırk voltluk hayaller kalabalığıydı
Yana yakıla dillendirdiği sokağın
Ve gidilmeliydi, hayaletmişce

Sarı kasvetli bir adam süpürüyordu yılları
Yarın kadar yarım kalan başlangıçları
Sokakta sabaha karşıydı hayat
Adam koca valizini çekiyordu
Düne yenilmişliğin
Valiz dolusu hıçkırık yüklendi boğazına
Ağlıyordu adam
Çıldırasıya yağmur yağıyordu
Sokak köpecikleri
Hınzırca bastırıyordu boğazında yükselenleri, öksüren sesini
Adam anlıyordu
Lambaları bir bir sönüyordu ömrünün
U-mutlu Son diye tabelası yoktu
Hiçbir dönüşün

Sarı kasketli bir adam, ölüyordu yüzükoyun
Ağır misafirini son kez ağırlıyordu sokak
Bir demet gülücük bir eski fotoğraf
Düşürdü adam
Taze mezar sessizliğiydi kaldırımlar
Sol iç cebinde
Solgun bir gülcük idi yaşamak
Şimdi terketmek boyun borcudur
Hayal gezmeyi
Etrafa saçılmış anıların sarhoşluğunu da alıp
Gitmeli, hayaletçe