Sarı Kasımpatı Şiiri - Koray Feyiz

-Şair Melek Özlem Sezer'e.

Beni gönlü yaralı bir güvercin gibi ortada bıraktın.
Bir ankara resminin en renkli çizgisiyken
Görünen her pencereden kendimce en silik rengime
Bakmayı yeğliyorum şimdi...

Sokağın anlık dalgalanmalarına havlayan
Bir köpeğin korkusuna eşdeğer korkuyorum kendimden.
Bir parça ete sığınmış ruhum işte.
Dolu bir namluda patlamak üzere
Sabırsızca bekleyen bir kurşun,
Bir aşığın her heybetli yürüyüşüne nispet,
Bir o kadar korunmaya muhtaç,serçe savunmasızlığındayım.

Seni acı okudum,okudukça karışan bir aklım,
Karışan aklımı çözemeyen bir kalbim...
Neye inanmak mümkün artık bilemiyorum.

Soluyarak mutluluğun bahçelerini
Bir an nabzını tuttum hoşlanarak bakışlarının.
İçimde ölü bir dal gülümsedi,
Bir taş duvar,dalgın bir çeşme,bir tel süpürge.
Gökyüzünden akan sayısız kuşları sayıklayan bir çocuk,
Esnemekten uzunca zaman yorulmuş bir sarnıç,
Yoksul bir kova,bir dolu ip,ağaçlarda biriken rüzgar.

Sen ve ben kalsak sadece soluğuma değen nefesin kalsa,
Sensin bana en sarı kasımpatı,saçımda ağaran karları zamanın.

-Gözlerimi kapadığımda ışığını görüyorum,
Gözlerimi açtığımda karanlık oluyorsun birden.

Koray Feyiz