Sarı Çiçekler Şiiri - Hamza Özçelik

I

Bir temmuz akşamı solmuştu sarı çiçekler
Bir devrin bitişi gibi düştüler toprağa
Halen açacakları güz günlerini bekler
Gövdesi toprağa değin bakarken ırağa
Bir temmuz akşamı solmuştu sarı çiçekler

İzlemişti onları ufukta mor yıldızlar
Süzülürken sarı çiçeğin başı havaya
Oysa gövdesi sıcak yaz akşamında sızlar
Savrulurken acı ile göz yaşı havaya
İzlemişti onları ufukta mor yıldızlar

Ne temmuz gecesi kaldı, ne sarı çiçekler
Kader çiçekleri yalnızlığa mahkum seçti
Kovanları doldururken ballı bal petekler
Senelerin üzerinden kaç seneler geçti
Ne temmuz gecesi kaldı, ne sarı çiçekler

II

Geçtim bugün sarı çiçeğin olduğu yerden
Sarı çiçeğin yerinde papatyalar vardı
Papatyalar ki kökleri acı ve kederden
Dallarında yeni umutlar,hülyalar vardı

Oysa baharda açacaktı sarı çiçekler
Tüm yaprakları birbirine karışacaktı
Sanki bütün alem nev bahar gününü bekler
Ayrılanlar o vakit tekrar kavuşacaktı

Balbal olmuş onlara yosunlu çakıl taşları
Toprak üstlerini örtmüş, artık öldü onlar
Havaya değin ırağa bakarken başları
Oysa bu dünyada ne de güzeldi onlar

Sarı çiçekler öldü diye sakın üzülme
Hala gökte yıldızlar var, yerde şelaleler
Gövdeleri her yana saçılmış olsa bile
Kökleriyle toprağın altında el eleler
III
Geçtim dün yine pazar yeri bahçelerinden
Kahkahan yankılandı bahçenin her yerinden
Yine o ay ışığı yüzün karşıma geldi
Keskin bakışların hatıralarımı deldi
Orada onlarca genç başka aşıklar vardı
Bahçenin her bir yanı sanki farklı diyardı
Yürüdüm bahçelerde gamla, kederle içim
Göğsümde bir ağrı, varlığı bir derin hiçim
O günde başka güzeldi bu bahçe, bu nebat
Bugünde sen eksiksin ne acı mukadderat
Hayaller kurulur ama yaşanır gerçekler
Haberin olsun çoktan solmuş sarı çiçekler