Sarı Boya Şiiri - Fikret Kemal Aslan

siyah saçlı asık suratlının biriydi
her gün mesaiye hep aynı giysisiyle
yarı paspal gelirdi
karşımda otururdu fazla konuşmazdı
hep susardı
biz diğer üç erkek
ne zaman muhabbet ederek gülüşsek
o hep çekmecesini karıştırır
hapını yutardı
veya suyuna kolanya katardı
mutsuzluğu
her haliyle bilinirdi

bazen dalar giderdi
gözlerinden bir güvercin uçardı
başını öne eğerdi
bazende başıyla ritim tutarak
gelecekten hesap soracakmış gibi
hafifçe sallayarak
pencereden dışarıya taşardı
gözlerini gökyüzünden saklayarak

karşımda otururdu
masasında küçük bir radyo dururdu
biz diğer üç erkek
çay kahve içerek koyu muhabbet ederek
kahkahalarımız adalardan duyulurdu
o suyuna kolanya katarak
başını hafifçe sallayarak
radyodaki şarkının notalarında sürüklenirdi
titrek parmaklarıyla daktilosunu
yanlış tıklayarak

ilgimi çekmezdi
aldırış etmezdim
içimden kendi kendime
tuhaf bir kadın
bin derdi var belliki derdim
pencerelere serçeler konardı
günler geçer gider
dışarısı deniz kokardı

ılık bir sabahtı
sarı permalı saçlarıyla sanki
odaya bambaşka bir kadın giriverdi
ansızın değişmişti

işte o güne kadar dostlarım
bilmezdim bu kadar güzel olduğunu
sarının tonlarının
nede yakışmıştı
yüzündeki o paslı hüznü kovalamış
birde tebessüm takınmıştı
ortaya çıkıverdi birdenbire
gözlerinin büyüleyici çağla yeşili
insanı kahreden rengi ve iriliği

saçlarını sarıya boyattı
gözleriyle gözlerime gelerek
renginde ve iriliğinde bir yay gibi gererek
oklarını gözlerime fırlattı
beni yaktı

ben yalpalarken gözlerimdeki kanla
şaşırırken yolumu
toslarken sağa sola
direnirken bu imkansız aşka
bir sürü feşel adam
görünce bu halimi bir keramet zannettiler
merak ettiler üşüştüler
bu siyahtan sarıya dönen başa

bu kadarcıkmıydı diye sordu gönlüm
gerçeğe küsen aklıma
yalnızca bir sarı boya mıydı
baş sallamalar sana mıydı

hiçbir boya hiçbir zaman
hiçbir başa yakışmadı
ona yakıştığı kadar
hiçbir yerde bu kadar insan
sarı boyaya koşmadı