Sarı Begonya Şiiri - Serdar Özgen

İstemsiz bir tutulma haliydi sarı begonya aşkı
Çocuk, gözlerinde bir yangını suladı
Bütün çocuklar gibi az bir ömrü kalmıştı büyümeye
Çalamadı yüreğindeki kelebekleri, komşu bahçe sarmaşığı
“İnsanın aşk hali de hiç çekilmiyormuş” dedi çocuk
Büyümek en iyi kurtuluştu bu cendereden
“Büyümem lazım hemen!”
Büyük insanlar bilmezmiş sevmeyi
…Dokunmadan, sıkmadan ve kırmadan
Aşkın şehir mezarlığıydı büyüklerin dünyası
Kaçamadı çocukluğundan
Ah şu kelebeklerin yürek dansı!
İnsan bir kez çocuk olurmuş
Defalarca ölürmüş büyüyünce.
Küçük bir bahçenin en güzel sakiniydi sarı begonya
Mutluluğu hayallerine ilikli
İstemsiz bir kabullenme haliydi mutluluk;
Mutsuzluktan arta kalan.
Hiç çocuk görmemiş sokaklar kadar bilinmezdi içi
Ve hiç sokağa çıkmamış çocuklar kadar narindi çiçekleri
Çocuğu çok sevdi begonya, arkadaşça.
…Dokunulmaz, sıkılmaz ve kırılmazdı hiçbir dalı onunla
Bir gün bir çiçek düştü dalından
Bütün zarafetiyle sıyrıldı canından
“Büyüdün sen de begonya, büyüdün”
“Mutsuzluğa eğildin”
Tüm şefkatini kuşattı çocuk
…Dokunmadan, sıkmadan ve kırmadan
“Sarardı senin de bütün hayallerin”
Büyüdü bütün çocuklar, büyüdü
Hepsi aşk mezarlığına gömüldü.