Sarhoşluk Şiiri - Mustafa Yaralı

Ne söylediğini, bilmeyen adam,
Namaza kör kütük, sarhoş duruyor.
Gül aşkı olmaza, ne korku, ne gam,
Manolyalar, bile suda kuruyor.

Eğer ki nefsine, arifse kişi,
Kılükal olmaktan çıkar her işi,
Bildim diyen varsa, geliş gidişi,
Bırak ta kolayı, hele zoru yor.

Kendi benliğine yokluk gelmeden,
Mana denizine, tünel delmeden,
Orucun aslına, koşup yelmeden,
Aç kalan kedini boşa yoruyor.

Sahi imsak nedir, oruç başı mı?
İftar sofraları, Nemrut aşı mı?
Bu manada insan sabır taşı mı?
Mana orucunda neler oluyor?

Kaç defa seyrettik? Biz bu filimi,
Konuşan Nasut mu, Lâhut dili mi?
Kendini bilmekse, Tevhit ilimi,
Neler boşalıyor, neler doluyor?

Farza vacipliğe, şeytan kirve de,
Sünnete! Gelince, mihnet devrede,
Hele nafilede, kibir zirvede,
Taklidi imanlar, dibe vuruyor.

Namussuz; namusu, namussuz eder,
Kur-an da manayı, okuyun ne der?
Müslim bir Müslim’i, ederken heder,
Arzı endamları, yürek buruyor.

İkram sahibinin burnu havada,
İkram edilenler, yanar tavada,
Allah’a ortaklık, süren davada,
“Bu gün mülk kimindir? ” diye soruyor.

Dünyadan ukba’ya olurken akın,
Yaralıya ölüm, nefesten yakın,
Söze değil, işin özüne bakın,
Korkup sakınanı, Allah koruyor?

21.07.2012…Mustafa Yaralı