Sarhoş Mensuresi Şiiri - İdris Nebi Kara ...

SARHOŞ

Geceler ayaz… Geceler soğuk… Caddeler sarhoş, kaldırımlar ıslak, sokak lambalarında fer yok… Adımlar yorgun, umutlar eskimiş… Elimde bir kırık şişe…

Bir yıkık duvar dibinde çekmişim dûdi siyahı… Dün gece yine sarhoş sokakların avare kaldırımlarında “S” çizen ayak izlerim kapıyın önünde başlamış volta atmaya… Sabah ilk gören sen ol da tahayyül et halimi diye. Bahçenize atılmış şarap şişelerinden anla kafamın bir milyon olduğunu… Duvarınızın dibine dökülmüş kırık leblebiden tahmin et sabahladığımı.

Yalvarırım gülümseme!.. Ne olur acıma bana!?. “Behey şaşkın, deli, divane!” deme dudak bükerek…

Kimsesiz sokaklarda gözlerimden düşen damlalar yırtar gecenin karanlığını… Ayak tıpırtılarım bozar mehtabın sessizliğini… Sigaramın ateşi aydınlatır yorgun akşamları…
Her “ah!” çekişimde ihtiyarlarım bir yaş daha…
Her diz dövüşümde yeni aklar düşer sakalıma.
Sırtımı dayadığım taş duvarlar büker belimi insafsızca.
Her öksürüşte bir parça kopar ciğerlerimden içimi yakarak…

Çok bekledim bir ağacın altında gül kurusu hayallere dalıp odanın ışığı sönene kadar uzun kış geceleri. Çıkmadın pencereye, açmadın perdeyi hafiften hiç… Görmedin duvarın dibinde beklerken beni…

Sen, Allah’tan korkmaz mısın be zalim!

Adını dağlara yazdım kırmızı taşlarla, ağaçlara kazıdım burgulu bıçaklarla… Duvarları süsledim majiskül yazılarla… Buğulu camlara çizdim beş harfi… Sen hiç bakmadın, görmedin, okumadın…

Tüm yeni doğan bebeklere koydum adını… Sormadın annelere “Kızının adı ne?” diye hiç…

Maniler düzdüm, şiirler yazdım, türküler yaktım, şarkılar besteledim, kitaplar neşrettim senin için… Yine de duymadın çığlığımı sağır kesildin de… Gözlerine soktum sevdamın işaret fişeklerini; yine görmedin, görmek istemedin kör oldun da sanki. İsyan-ı sükûtum da bir şey ifade etmedi belli ki sana.

Hiç okumadın Taş Mekteb’in taş duvarına kazınmış ilan-ı aşk satırlarımı… Hiç duymadın Nigola’daki kara dutun altında kopan feryadımı… Hiç kulaklarını çınlatmadı Karıştıran’da yükselen çığlıklarım… Hiç dinlemedin ki söylediğim bozlakları…

Sormadın bebeklerin adını, dinlemedin şarkılarımı, okumadın kitaplarımı…

Görmezden geldin hep hal-i pür melalimi…
Ne sen anladın halimden ne ben anlatabildim ahvalimi…
Ben anlatamadım, sen dinlemedin…
Anlamadın, anlamak istemedin hiç halimi…

Sağır sultan duydu, dağlar taşlar öğrendi, kurtlar kuşlar anladı sana olan sevdamı… Gökte kuşlar, yerde karıncalar bildi, Meczup Erdem duydu, Sümüklü Yaşar anladı, Deli Feyzullah tanıdı, Haco’nun Murat ezberledi, Hop Ziya şüphelendi, Duduş ile Keziban dedikodumuzu yaptı, Abbas dua etti “Hayırlı olur İnşallah” diye… Velâkin… Velâkin, bir tek sen anlamadın, anlamak istemedin sana nasıl yandığımı…
Sen hiç halden anlamaz mısın be zalim!..

Kulakların hiç çınlamadı mı gerçekten? Gecenin o sessizliğinde attığım narayı duymadın mı sahiden? İşitmedin mi hiç kavalımın sesini? Ferdi’den söylediğim “Sen sevme sevdiğimi bil yeter” şarkısı hiç değmedi mi kulaklarına? Halbuki kurşuni gecelerde senin için toplardım yıldızları kan ter içinde ben… Senin için içer, senin için ağlardım gizli gizli…

Kırdın, döktün tüm hayallerimi…
İki kalbim olsa söker atardım seni seveni, senin inadına.

Naçarlık böyle bir şey demek ki?

Bak işte efkârlıyım bu gün yine.

Anlayabilsen… Bî anlayabilsen!
Senin için kan damlar gözlerimden… Senin için ağlar yüreğim sessiz sessiz… Senin için burkulur kalbim kahırlanarak… Senin için yollara düştü ayaklarım yayan yapıldak… Umutlarım yorgun, hayallerim kırık dökük...
Kendimden gizlediğim sırların esiriyim bak.

Yaşlandım… Yoruldum… Artık tükendi mecalim… Sönüyor yavaş yavaş ümit ışıklarım…
Nasıl bir kalbin var senin?
Sen nasıl bir insansın be zalim!?.
Sızlamaz mı hiç vicdanın senin?

Ben çektim bu dünyada çekeceğim kadar.
Aldın ahımı, sen de çekersin benim günahımı…
Beni böyle sarhoş eden sensin ey merhametsiz zalim!
Omuzlarında yük vebalim …

Davacıyım… Huzur-u mahşerde iki elim yakanda… Haberin olsun…