Sarhoş Gecelerin Gülü Şiiri - Fırat Gül

Akmalı insan;
Çeşme misali bardağa,
Yada sessiz bir sokağa.
Kurumaya yüz tutmuş gülün köklerinde hayat bulmalı,
Çeşit çeşit,renk renk bitmeli tabiatta,
Kimine aşk, kimine sevgi,
Bir hastaya ilaç, yaraya kabuk olmalı,
Yağmur fedakarlığın da yeşertmeli kuru yaylaları.

Görmeli insan;
Bir körün gözlerinden dünyayı.
Karanlığa başka çerçevelerden bakmalı,
Ne kayan yıldızı görebilmeli nede ayı.
Sevgi ve mutluluğu hissetmeli sadece,
Uzun uzun çekmeli hasret rüzgarı ciğerlerine,
Ve o rüzgara hapsetmeli çok olumsuzluklarını.
Rüzgar alıp götürmeli;
Ne yürek hissetmeli ne de rüzgar tükenmeli.

Dinlemeli insan;
Aşka dair ne varsa.
Sevgi dolu bir şiir ya da anlam kokan bir mektup,
Bülbülün güle aşkını,
Şirin'in uğruna dağları delen Ferhat'ın hikâyesini.
Sonra anlatmalı ardınca gelenlere,
Dinleyen ağlamalı,konuşan susmalı;
Ve bahara hasret gönüllere nisan yağmurları yağmalı.

Anlamalı insan;
Mesela mevsimleri,
Soğuktan sıcağa,sıcaktan soğuğa sığınan yürekleri,
Ya da yüreğini canlara yuva yapan ağaçları,
Aşk uğruna bir ömür yanan insanları,
Her mevsim göç eden kuşları,
Cümlelere anlam kazandıran kalpleri,
Tek başına anlamsız olan kelimeleri,
Dünyada doğduktan sonra yine dünyada ölmeyi,
Ve bir mahşer sabahı yeniden dirilmeyi.

Yağmalı insan;
Kar misali,
Beyaz ve temiz bir sayfa açmalı bu dünyaya.
Yavaş yavaş erimeli çam diplerinde,
Anne sıcaklığında beslemeli yavrusunu,
Ve bir sevdaya kısmet ayrılmalı gül köklerinden,
Gülü gören sevmeli, seven bir ömür vermeli.

Sezmeli insan;
Bahar kokusunun ferahlığını,
Cıvıl cıvıl kaçışan kuş seslerini,
Hiç bıkmadan her gün doğan güneşin umutlarını,
Ve hissetmeli ağaç misali kuruduğunu.
Baharın gözbebeklerinden kaybolmalı ansızın,
Kaval sesinin duygusallığından sızlamalı yüreği,
Ve artık teslim olmalı insan sevdiğine,
Aşık yanmalı,yanan bahar yağmurlarında ıslanmalı.