Sarhoş Atlar Zamanı Şiiri - Kemal Sakan

Londra konuşurken saçları kopar çiçeklerin
Oysa bir gül fırtınası kopuyor yüzlerinde
Gözleri düş çeken elleri renkli kilimler dokuyan kızların
Burnundan soluyorken gri soğukluğuyla tabiata karşı
En güzel atlar ısıtır düşlerini o erkek çocuklarının
Kuzeyi ağrılar çizer ölmek sınırdır
Elleriyle babalarını tutan çocukların
Mayın tarlaları veremli üşüyen alın çatılarında
Kederli bir ney gibi tedirgin uzayan kuru bir ağaç çatalında
İnler durur içerden vuran kirpikleri
Dönüşünü sisler arasında bekleyen babalarının
Sarsılınca son adımda evin burçaktan direği
O erkek gururu baba direnci dağılıverince
Sarhoş atların sonsuz gözleri düşer
Damlarına çıkıp gökyüzüne bağırır o vakit
Rüyalarında annelik mayalayan kızlar
Öfkenin dilinde yakar kar altında en kızgın ateşleri
Kaldırıp koyarken elleriyle
Son kez tutarlar babalarını çocuklar
Toprak yer değiştirir içini çeker gibi toprak
Son kez sarhoş atlar çatlar
Çatlar ağlamaktan çocuklar
Kayınca avuçlarından babalarının son sıcaklığıyla
buğday elleri
İşte o an damları çöker dünyanın...