Sarhoş Şiiri - İbrahim Karaçay

Yamacına koymuş bir yığın bira,
Her yudum alışta coşuyor sarhoş
Hoş olmasa gerek evde manzara
Estikçe, avradı boşuyor sarhoş.

Kalaylıyor eşi, dostu sıradan,
Vazgeçiyor kısa kesip naradan,
Uzunca bir yudum çekip biradan,
Geğirip, göbeği kaşıyor sarhoş.

Diri bitti, kalaylıyor ölüyü,
Islak karton, aratmıyor halıyı
Kontrol etti, boşlar geçmiş doluyu
Boş şişe arttıkça şişiyor sarhoş

Çekip pişkinlikle çözdü kemeri
Delmeye çalışır sanki mermeri
Bir yandan konuşup ileri geri,
Bir yandan asfalta işiyor sarhoş

İçki bitti gitmedi bu hoşuna.
Mahzun baktı şişelerin boşuna
Bir sokak köpeği düştü peşine
Allah Allah deyip şaşıyor sarhoş.

Birden saatine ilişti gözü,
Otobüs kaçacak oldu tek sözü,
Dermanı tükenmiş tutmuyor dizi,
Düşe, kalka sözde koşuyor sarhoş.

Bir yandan sarhoşluk, bir taraftan kar,
Ayaklar bir türlü tutmuyor ayar,
Yahu burda amma çok merdiven var
Deyip kaldırıma düşüyor sarhoş.

Kaldırımda ıslak ıslak yatıyor,
Elini sobaya (!) yakın tutuyor,
Olmayan kapıyı kapatın diyor,
Belli ki iyiden üşüyor sarhoş.

Birden kalkıp koştu yol ortasına
Bir çığlık karıştı fren sesine,
Bakılırsa cılız, boş nefesine,
Şu an son demini yaşıyor sarhoş

Baktı”ölmüş”dedi; sağlık ekibi
Kendi oldu yine kendi rakibi
Daha ne sarhoşlar var onun gibi,
Toplumsal yarayı deşiyor sarhoş.

11.01.2003
İbrahim Karaçay