Sarhoş Şiiri - Orhan Eren Uncu

Sarhoşlar diye bağırdı adam,
Başının üstünde bitmiş, içki şişesini sallayarak

Ben içtim siz sarhoş oldunuz…
İçi içine sığmıyordu, haykırmak istiyordu,
Vücudu yorgun üstü bin parça,
Hayıflandı…

O çalışmıştı, emeği yokluğu biliyordu
Zamanla sinirleri yıpranmıştı ama
Artık sessiz kalmayacaktı
Sessiz düşünmek ona göre değildi artık.

Yüzündeki hayat çizgileri, iyice derinlemiş
Kurak toprakları andırıyordu
Ne kadarda geç kalmıştı
Oturduğu yerden çevresine bakındı
Yıllarını eşeleyip ekip diktiği topraklarda
Kayboldu bir an.

Çocukları bir zaman sonra soracaktı
Belki de öldükten sonra…Sorgulayacaktı

Biz neden açız?
Biz ekmedik mi?
Biz biçmedik mi?
Biz üretmedik mi?
Çalışmadık mı?
Nerede Bizim emeğimiz?
Bizim hakkımız?

Bu düşünceler içinde çırpındı kaldı!
Vicdansızlar diye haykırdı.

Sömürdünüz…
Sarhoşlar diye bağırdı adam,
Şişeyi nasırlaşmış elleri ile var gücüyle sıkarak.

Ben çalıştım,
Biz çalıştık ama siz emeğimizi meze yaptınız..
İnleyerek, sömürdünüz diyebildi.

Artık her şeyi anlamıştı
Neden bir şeyleri yoktu.
Neden yarı aç, yarı toktular
Ayağa kalkmalı ve anlatmalıydı.

Sarhoşlar diye bağırdı adam,
Başının üstünden içki şişesini sallayarak
Tüm hışmıyla çaldı yere şişeyi.
Rahatlamıştı. Ayağa kalkmıştı…
Emeğine sahip olacaktı.
Hakkını arayacaktı.
İnsan olacaktı.

03.10.2007 Ant.