Sarayburnu Şiiri - Şenol Sönmez Gül

Birgün Sarayburnun’da kendimden geçtim
Şöyle bir daldım İstanbul’a doğru
Boğazdan zıplayan bir vapur geçiyordu
Dalgalar üstüste binmiş eşlik ediyordu
Köprüleri kaçmış...
Balıkları uyumuştu boğazın
Vapurdan çıkan dumanlar kendi halinde
Gökyüzüne karışıp darmadağın oluyordu
Yosunlar zıplıyordu dalgalar arasında
Kayıkçılar yosun gibi kayadalar
Balık yok ya hani
Unutmuşlar kendilerini.

Bir ihtiyar gibiydi sanki vapur
Geçemedi bir türlü Üsküdar’dan Eminönü’ne
Yolcular korkuluklardan düştü düşecek
Hala dalgalar arasında gidip gelecek
Yaklaştı iskeleye sonunda
Yolcular patır patır döküldü
Vapurun birden göğüsü kabardı
Yada sırtındaki yükü azaldı
Çok yaşlıydı çok
Yine Üsküdar’a doğru yola koyuldu.

Mis gibi balık kokusu geliyordu
Birden içim ürperdi
Balıklar uyanmıştı galiba
Başımı uzatıp baktım kıyıya doğru
Balık yoktu ama kokusu burnumda
Geriye doğru yaslandım tekrar
Yağmur başlıyordu yavaş yavaş
Gözlerimi açtım birden bire
Bir düş görmüştüm galiba
Ama düşteki koku hala burnumda
Başımı çevirdim sağa tarafıma
Yanımdan bir balıkçı
Bağırıyor sesi çıktığınca
“balık ekmek alana, ayran bedava”