Saraybosna Şiiri - Hasan Suver

Saraybosna

Sevgi ilham verince kıt’aya
Damıtıldı zümrüt saraya dönüştü
Gönüller sıladan akınca sevdaya
Başından beri tarih belaya düştü
Sinmiş geçmişle geleceğimiz bu tabloya
Dilinden başka her şeyi aşkıma düştü

Ruhumun fotoğrafını buldum bu yerde
Yedi iklim eski ve yeni renklerden
İnci gibi annesiz kalsan da şimdi
Özgürlük akar minarelerinden

Zamanı durdurmuş
Ağaç ve mermerin aşkı
Şehrin ruh atölyesi tekkelerde
Ak yüzlerinde kaderin keskin izleriyle
Gönüleri dedeler
Osman’ın hattına nazire gibi
İnsana edeple biçim verirler

Dağları delen nehirler gibi
Fetihten geleceğe akarız
En eskisi ve en yenisiyiz buranın
Gönülden gönüle uzanan Mostar
Her mevsim kırmızı açar
Ölümü öldürdüler Bosna’nın ortasında
Bosna’nın ortasında yerdedir yıldızlar
Sarayın bülbülleri
Ağıttır türküleri

Avrupa’nın ortasında evler
Hilal’e bakar
Hilal’in evlerinde ateş
Hilal’in evlerinde kurşunlar
Sofrasından sıcak kan damlar
Hilal’in evlerinde gurur
Hilal’in evleri gül kokar

Burada yırttı demir kitabı
Burada direndi bütün dinler
Burada bilendi bütün kinler
Burada utandı vahşilik vahşetten
Burada söndü medeniyetin sahte güneşi
Renkten, dilden, dinden önce
Burada anlaştı duygular

Her gece akıncılar gelir İgman tepelerinden
Kırmızı kaldırımlarda torunlarla buluşarak
Yeniden yürürler tünellerin içinden
Üç kere su içerek çeşmelerinden
Uçarlar yeni cephelerine
Burada azalmayıp orada çoğalarak

Şehidin ve yeşilin ülkesi
Senden öğrenir cenneti gözler
Sular, gökyüzünü vadilerinde toplarken
Huriler balıklar gibi gezer
Gönülden gönüle uzanan köprülerinde

Bosna’nın kızları
Yaz eder kışları
Bir kez dalan boğulur
Irmaktır bakışları

Ey mazlum vatan iç beni bir acı kahve yerine
Sen ki anne sütü kadar yakınımsın benim
Önceden gidenlerin yanında bir yer açarak
Anlat güvercinli çeşmelere susuzluğumuzu
Anlat bunca yağmura rağmen niçin doymuyor bu toprak?

Hasan Suver