“Yapraklar döküldüğünde ağaçtan, sararmış yaprak rengindeki gözlerine bakmayı özledim. Seninle yürüdüğüm patikayı düşledim sabahın serinliğinde, yüreğim tutulduğundan beri sana, Irmağa bırakırım her gece sevdamı, bilinmeyen bir zaman dilinde sen yakalayasın yanındaki ırmakta, çok kez bekledi sevdam ırmak kenarında, soğuklara aldırmadan saatler
ce baktı, görmedin onu, yanında akıp gittiğinde küçük patika yolunda, kendisini yeniden bıraktı ırmağa ve gitti okyanuslara.
Sonra özlemle yeniden dalgalara göğüs gererek geldi, yakınındaki ırmağa, gece karanlığında şehir küsmüştü ışıklara, bir senin ışığı vardı uzaktan bakan ve üşüyen yüreğimi ısıttı, ama yine yüzünü çevirip gözlerinle bakmadın bana. Ben kendi şehrimin patikasına döndüm ve kendi ırmağıma ağladım. Gülmek istemiştim sana olmadı, ama küçük balıkların dansa tutuşan ırmağım sevdamı yıkayıp uzattı bana. Sonra yere dökülen sararmış yapraklar bir oldular, sarmaladılar sevdayla üşüyen yüreğimi. Geldim evime ve umutla baktım ay ışığına sonra sessizce içimdeki fırtınayla daldım düşlerime.” M.PEKÖZ
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
