Sararmış Yapraklar Şiiri - Barış Bülbüloğlu

Issız soğuk şimdi birlikte dolaştığımız parklar
Yaprakların dökülüşünü izlerdik
Ama bilirdik yine yeşerecek
Tıpkı aşkımız gibi hiç bitmeyecek
Sıcak ellerinde bu bedenim can verecek
Affet demenin bir anlamı varmı senin gözünde
Affetmem deyip öldürdüğün her sözünde
Soğuk kara kışlara teslim kalbim
Ölüm sanki sensiz her halim
Aşkım,canım senle bütün hayalim
Kalan bir kuru gözyaşı dünyamda
Seni benden alıp gittiğin her anımda
Boğuyor artık bu şehir
Yaşamak kahrediyor sensiz
Dilimde acı bir söz
Gidiyorsunya bensiz
Dayanamıyorum kayboluşlara
Sensizliğin yanıma sessizce sokuluşlarına
Sarıldığım yalnızlık bedenime işliyor
Üşüyorum ya ölüm etrafımda dolaşıyor
Bırak sarılayım sana
Boğuluyorum her an gözyaşlarına
Senin aşkına sevdana
Sana muhtacım sana özlemim
Hataların en büyüğü ben
Aşkların en güzeli sen
Bitirmesen son kez affetsen
Dökülen yaprakları yeniden yeşertsen