Şarapnel ağaç Şiiri - Akın Akça

Öylece sallanıyordu gecenin içinde apaç.İnsan en küçük bir ses vermez mi? Çevresindeki kuşlar göçe zorlanmıştı. Öylece çökmüş kalmış, bükmüş boynunu. Siyah gecenin içindeki kahverengi gövde-gölge: Tut kollarınla gökyüzünü, bir iki yalpala; Hareket edeceksindir ikaz kargalarıyla. Onlar seni doğurdu sen onları, Evreni verdikten sonra güneş sevdanız. Böylece sallanma, biraz kıpırdan! Sana güvenen göç eden kuşlardanAlacağın var, köprüleri koyup gitme. Öylece boyun bükmüştü gecenin içinde. İçine yumulmuş bir çocuk gibi köşelerde. Duygulara seccade tir tir yapraklarKaçıncı dereceden nadasta vakumda? Kuluçka Makinası Çiftlik Hayvanat Bahçesi’nde ıssız bi köşede. Biz, bir yüz görmek istemedik, iki yönlü de; Hem içteki ruh önemlidir anlamında, Bırakmamak içindir hem de. Körebe oynamak karanlıkta kaydetmek Midir kaybetmek için yapraklarını…Soğukta titriyor aç kalmış boş biberonlu bebek; Bir o yana bir bu yana sallanıyor sallanan sandalye veya yuvarlanan iskemle Ki İskele Anafarta, rüzgar bodoslama; Pencereden bakan da ağaç, duran da o. Bir an sonra dallarıyla canavar kesilecekSanırsın, ve sanırsın kökleriyle koşturmaya başlayacak. Oysa bir canı var onun da; tek farkı, Onun bu cana kattığı kedi-yetimleri. Orda hareketsiz duran balık, ya da bir kavak; Dokuz canıyla ayağa kalkacak.
Gökte yıldızlar kaymaya başladı, Havayi fişeklerin Jedi’nin Dönüşü’ndeki Köprü’sü gibi; Etraf kime sukrut bilemem ama harekete geçireceğim! Kor gibi, bir parlayıp bir sönerekVe şiddetli akımlar halinde seyrederekEtrafın nabzını alıyor gibiler. Bu, onlar değil; Yırtıp alacağım bu örtüyü!