Şarapçı Baba... Şiiri - Yusuf Ziya Leble ...

Altımdaki halılar yazın karton,
kışın çim olur ama,
boğazımdan süzülen şu şarabım
hiç mevsim tanımaz.
bir rengini bilirim
kan gibi kırmızı
su gibi beyaz.
İnsanlardan alamadığım tatta
sevgi içerim yudum yudum.
Ne işim var mutluluk olmayan sarayda
anlık sevinçler yetiyor bana bu köprü altında.

Ben Şarapçı Baba,
kimine dilenci,
kimine kalmamış direnci.
Çocuklar sever beni,
analarından korksalar da.
geceler ayyaşım amma,
gündüzlerde bebelere oyundaşım.
Taş atarlar bana,
babalarının tekme attıkları gibi.
sevilenim ben oyundaşta
itilenim ben tekme attıkça...

Bir şarabım, bir de köprü altım var
duvarsız sarayım.
İhanetim yok ki kendime kazık atayım.
Param yok ki duyguları satın alayım!
Ben Şarapçı Baba,
kimine göre babaların yüz karası,
kimine de şişelerin en babası!
Babalar sevmez beni
hükümet baba
devlet baba
mafya baba,
bense bunların arasında sahte baba!
Bir de amca var,
dedemizin nerden torunuysa!

Bazen ben de aldatılırım
dost bildiğim şişelerce.
Bir bakarsın lebelep sevgi dolu
bir bakarsın dibine inmiş, sevgi bitmiş
bana ihanet etmiş...

Ben de sahip çıkarım denizime sizler kadar
Lakin, siz dışarıda giyinikken ben çıplağım,
Siz burada çıplakken ben giyiniğim.
Yıldızlar benim de yıldızım, benim de ayım,
Lakin, siz sevgilinizle mehtaba giderken
ben şişemle sevişirim.
Siz, cam bardakları şerefinize vururken
ben şişeleri göğsüme çarparım...
Ben Şarapçı Baba;
Siz yaşarken küçük bahçede
ben dolaşırım koca evrende
çok şey yaşayamasamda pencerelerde
gerçekleri görürüm gözlerimle! ..

Amcalarım, babalarım takmasalar da beni
takacak şeyler bulurum sevgisizlik, insanlık gibi.
İtilen canlara tekme atmak
çalanlara madalya takmak gibi.
Köprülerin altında yatmak
zındanda yatmaktan,
yargısız insaftan daha da iyi.
Yozlaşmış,
yozlaştırılmış insanların şerrinden daha da iyi.
Verilseydi insana insan değeri
ne işim vardı bu şaraplarda
yoksa olur muydum ben Şarapçı Baba! ...