Şarap kokulu kadına mektuplar - I

.

üşümüştür, size ömrün soğuklarından demeyeceğim.
elleri değil yüreği titriyor, hesap soruyordu kendine biçilmişlerden
ne zaman bahar olsa önünde yaşanacak, bir engel çıkardı hep karşısına
uzun yıllar bekleyip de, o çıktığında yanı başında, nasılsa sığınmıştı avuçlarına
olmayacakları yıkıp orta yerinden, gitmek var diyordu sürekli, içinde yeniden
büyütüyordu kendini, yeşertiyordu toprağına, toprak nasıl yedi iklim korkusuzca
tutarsa yüzlerce çiçeği, o da bir çiçek olmak istiyordu. yeniden alevlendiğinde
her şeyi kanıksamış yüreği, onu nasıl istediğini anlatamamamın acısıyla ezdikçe
kırıyordu kalemini, yüreğini, ellerini…

içine, parmaklığı olmayan yere kafasının içine hapis oluyor,
orada gördüğü aşkın bilinmeyen yüzüne, nefreti, kini, saygılı
duruşu anımsatan ne varsa, yıkıyordu kendi kabuğu içinde,
buz gibi eritiyordu gözlerini, bir kez olsun, bir gün olsun
yaşasam başka bir şey istemem diyordu.

karşılaştı bir gün hayat vericiyle, organları yeniden toparlandı
hayata ve tutunmaya. uzun zaman önce gülümseyen bir yüzle çıkıp
karşısına “ seni tanıyorum, tanıdığın yerleri biliyorum “ dedi.
kimse bu kadar yalnız değil, kimse bu kadar aç hissetmez
biliyordu. bir selam bu kadar kapıyı nasıl açar hesaplamadan daha
“ selam sana yabancı “ dedi içinden. işte kör düğüm ipten,
halattan beklenirken, iç’in kendine attığı düğüm başlıyordu.
kavuşmayı bu kadar isteyip, bu kadar kopuşa koşmak aklının
ucundan bile geçmiyordu

cevabım olmayacak gelişine karşı
derslerin konusu yüreğimken
kapalı el kapıları ıssızlığa açılırdı
zaman söz açarsa gördüğün düşe
gelirsin öylece, çarpar gidersin geceme
titrer gül bahçelerim, üşürüm sevinçle

2005