Şarap Şiiri - Cevdet Dino

Umut bekledim serin bir kızıl sabahında

Ruhumda yalnızlığın hüsranı

Şarabın buseleri vardı soğuk ve aylak

Masamda duruyordu yârim

Bir tutam meze bin sarılış

Ellerim belinde içtikçe kudurdum

Tuttukça serhoş bir cüzamlık derimin altında

Bitirmeliydim gün doğmadan

Her sarılış bir bitişti

Her buse ıslak bir haz

Hiç yok demedi dururken allar içinde

Süslü elbisesi kapalı ağzı

Tek kelime yok dizelerinde

Bitmek istiyordu o da anlaşılan

Aşkı yaşayamadığı mahzeninde

Yalnızlığı yaşamıştı benim gibi

İlk buluşmamızdı

İlk elden tükenmek mutluluk verecekti

Oysa ben her busede ağladım

Titredim titredim ve titredim…

Yorgun şehrayinler konuk oldu

Sağımda geçmişten arta kalan hüzün

Solumda yalnızlığın boş çarpıntıları

Duvarda asılı duruyor zaman

İki kişilik bir tan sevişmesi

Kuru ekmek kırıntıları dağılmış

Sarıldıkça kızıl buseliye

Ağzıma bir ekmek kırıntısı daha…

Aşk yaşatıyor kendini sofrada

Her damlada kaybediyorum kendimi

O eski hatıralar…

Duraklar, köşelerinde saklambaç…

Okulun utangaç merdivenlerinde

Eriyen çocukluğum

Üzerimde gri bir ceket

Çağın öğrencilerinden uzak

Bir masal gibi anıların gölgeleri…

Bu hissi veren sensin anladım

Damlalarında saklı her şey

İksirinde mazim gizli

Bir an önce bitmeli aşkımız

Yeniden dokunuşlarımız mum ışığında

Loş maviler saldırıyor gözbebeklerime

Taneler yüzümün ovalarına akıyor

Buğulu ferim, ardında siluetin

Nasıl olur yalnızım şimdi

Bitti mi son sarılışımla

Dudaklarıma yapıştığın lahzada

Boş bir kadehle geri döndün bana

Tan kızıllığını yitirdi

Gün doğumunda yıldızlar da terk etti

Sadece siman masada

Kırmızı bir şişe şarap

Yalnızlığa aşina kalan benliğim…

Kaldı geride…