Şarabım Şiiri - Ümit Alphan

Şarabımın eskidikçe bayatlıyor bak!

Mezem;
Ahmet’in tuttuğu oltanın balığı.
Sarı kızın sütünden peynir.
Fırından aşırılan şişirilmiş kimyasallı ekmek.
Çorum’dan leblebi.
Benden bir çift lakırtıllı muhabbet.

Sofram;
Boş tenekenin darbukası.
Üstünde kavaktan yapılma pazarcı kasası.
Gazeteden bezimiz,bol çıplak karılı.
Mum bulamadım kusur sayma.
Ay yapacak kıyağını umarım.
Bulutlar ibnelik yapmasa.
Boş şişenin içinde karanfilin her zaman ki gibi var ama.

Ortam;
Burasına Bodrum demiş şövalyeler.
Dalgalar sakince kalenin yanında kıyıya akar.
Kökü yakılan bir varilde odun.
Çatırdasın dursun.
Tuhaf bir acı yel burnumu gıdıklar.
Havada soğuk,
Olsun....

Sonuç;
Saati geçirdin bu akşam.
Gözlerim kısık baktım yakamozdan ufuklara.
Odunum bitti
Karanfilim soldu.
Balık hava gibi buz oldu.
Dalgalar soframı suyla boğdu.
Denizde kızdı.
Azdı kudurdu.
Sabahın ezanını hoca yeni okudu.
Yine gelmedin deniz kızım
Şarabımın gönül gibi kapağı açık
Yıllandıkça içim gibi burkuldu.