Sar Bu Şehri Şiiri - Emir Güral

yıllarca düşündüğüm bir husus var
insan ne için ölmeli
ne için gülmeli
ne için savaşmalı
birtek sen bilirsin
sevmenin satırlarını

susmak payı düşünce hayata
bir bit yeniği düşüyor kıravattan
geceler sabahlıyor sabahları
neden bilmem fakat
gülesim geliyor

kalbim bir firaktan ötürü doğuyor
her gülden tiksinircesine gülüyor
neden bilmem. fakat
o dün doğan bugün ölüyor

sevmek ne. büyük kelime
sessizliğin rol oynadığı biricik darboğaz
ve kesmek ne kadar arşiyan
bir tel varken elimde
sessizce terk ediyorum hayatı
çünki bilmek sevdasıydı kuldan istenen
bir çocuğu sevinçle kucaklatan
işte oydu kısacası

satırlar satırlar satırlar
sessizliğin matemin kapıladığı
umudun kelepçelediği
o nice satırlar
birgün bitecek fakat
sebesizce gülmekteyim gökyüzüne
sessizliktedir nadanım çığlıklarım
bir şahidim şahidana
bin elim kavuşana
yardan uzak yaradana
bilmek lütfu ile uyan
bir gün sabahın olacağına