Şar Şiiri - Burhan Kırıcı

Li her şarî ava dibe şaristanî
Ya Reb hawar, ger ev be şaristanî*
Hayat uykuya daldı toprağın ince kıyımında
Güneşi yüreğinde topla gidelim bu şehirden
Robot resmi çizilmemiş...
Henüz sürgün yememiş...
Gül yaprağına katli vacip diyen dost
Bunu iyi bil! Ağzı acı kokuyor Effimianidis'in
Bitmiyor her sokak başı...
Her kerpicin buğday sarısı güneş yanığında
bitimsiz zelzele
Menzilinden sürgün yedi...
Telaş yedi...
Ufukta kaybolan hergele
Kendini tecrit eden her yoksul anne parmağına...
Her yağmur damlasına düştü yeis,
Kurumaya yüz tuttu çiçekler susuzluğa
Anlamadığın dilden değil
Yüz suhufa yemin edeyim ana dilimde
Öldürür bütün putları rab bilirim Allah'ı
Belki de seni koparırım bu şehirden
Biliyorum sözcük pıhtısı aynanın ardından
sevdadan damlar
Ve biliyorum bir mülteci arzular vuslatı

Hacer'in içtiği zemzem serinlik düşürsün dimağıma
Dilimde âmâsız bir figan geç kalma tenine ellerimin
Zamansız pimi çekilir her hücrenin teneşir soğuğunda
Ve o soğukta avuç dolusu savur toprak üç arşın bez
sarmalına
Biliyorum kadavra olur yüreğim böcek neşterinde
Mürekkebim son deminde yürek kanatır
Düşük yaptı kalemim, her harf uzaklara muhacir
Uranyum deryasında bir tsunami bu canın kıyılarında
Denizanası ısırığı paçalarım boğuldu balçık yarasında
Benimkisi bir yılkı özgürlüğü değil bir kırkikindi taşkını;
Bulanık...
Bulaşık...
Kirpiklerimden hicret etti yaş meliki Habeş’e
Yüzüme yürüdü kamustan hüznün her çağı
Tut elimden al beni bu şehirden
*Her şehirde inşa olur medeniyet
Medeniyet buysa Ya Rab, medet