Şapkamdaki Nar Çiçekleri

şafaklar ki
hoyrat çocukluğumun gizdüşümü
her vuruşunda bıçkın yüreğime
kanarım.

irinle dolu çünkü bu şehrin göz bebekleri
ondandır bir yılkı gibi çağlar üzre seyyah düşmem
kalırsam gölgem ilençler yorgun kirpiklerimi
gidersem umut şakıyan rüzgârlar

güftelenmiş bir direncin bâbında çürür gibi
ölümlerden aşınırım.

portakal çiçekleri saçılır saçımla teyel dağlardan
batık bir gemi damarlarımda yekinip abranır
oysa alestadır şems kanatlarımı eritmeğe benle kaim

bir yanım dargındır dağlarıma
bir yanım, yangın.

havsalamın da gücü yok artık ayrılıklar taşımaya
şiirlerimin, şarkılarımın gücü yok
kıraç topraklarda saban süren inadımın
güvercinler öpen çocukluğumun inancı yok
öyle çok vuruldu ki mavnalarım fırtınalarda
öyle yoruldu ki benden hatıralarım
uçurtmalar üzre koşup yıldızlar avuçlamaya
düş toplamaya göklerden: gücüm yok.

şimdi ne serçe kuşları
ne sayrılıklarla bungun çocukluğum
kalbime yeni gezegenler nakşedebilir
kanarım her sönüşünde şapkamdaki nar çiçeklerinin

bir yanım dargındır rüzgârlarıma,
bir yanım, yangın.