Şapkalı Adam Şiiri - Mahmut Özen

Asfalt yollarda nostalji yaşanmaz ki
Şaşkın arılar karanfile konmaz ki
Karanfil karamsar… Karanfil sefil…
Samyeli estikçe hoş efil efil…

Kötümser zihinli evlere kim ola kefil
Bahçelerinde bitmedikçe üç beş karanfil…
Bahçede şapkalı bir adam bekliyor.
Niyeti temiz ve samimi kokuyor.

Amirine gece-gündüz biat ediyor.
Malını, canını kuzgunlardan koruyor.
Giydiği şapka ona az çok yetiyor.
İçtenlikten yoksunlara ibret oluyor.

Çok konuşmadan da birçok şeyi anlatıyor.
Saman kalbi, saman alevi heveslere gelmiyor.
Sadakati en yüksek erdem sayıyor.
Dertlere deva olmasa da can kulağıyla dinliyor.

Bahçede şapkalı bir adam duruyor.
Kimler geldi, görmeden geçti, karanfile bir o bakıyor.
Karanfile yakınlığı başına dert mi açıyor?
Yo! Başına bazen baykuşlar konuyor.

İsminden dolayıdır illa korkmak mı gerekir?
Kuşlar da alışmış onu bir dost belliyor.
Gideceği de yok yurdu sabit yeridir.
Aslında onun kalbi karanfile kitlidir.

O da gitmek ister kuşlarla,
Onu tutan karanfilin kelepçe kökleridir.
Güneş karanfile ilaç,
Ona cehennemin dibidir.

Dışı seni, içi beni yakan gibidir.
Şapkalı bir adam bahçede kimi bekler?
Gündüz-gece gözlediği nazlı çiçekler.
Yerine çaktığı sökülen hayatın çivisidir.

Aşk tattığı zehrin en yenisidir.
Korkuluk karanfile aşkının esiridir.
Ne ölmüştür korkuluk ne de diridir.
Aşkı olmasa idi karanfil herhangi biridir.