Sapı bana kaldı Şiiri - Muammer Erdem

Çocukluk günlerime gittim yine.
Daldım.
Tatlı bir gülümseme yayıldı yanaklarıma.
Ne günlerdi.O günler.
Bir amcamız vardı.Adı Kel Mahmut.
Kolları sepetlerle doluydu.
Sepet etrafına dizilmiş rengarenk horoz şekerleri satardı.
Yolunu hep özlemle beklerdik.
Metrelerce uzaktan duyulunca sesi:
'ŞEKERCİİİİİİİİİİİİİİİİ'
En büyük muştu olurdu bize.
Harcamıyarak beklettiğimiz harçlıklarımızın
Bizi terketme zamanının geldiğinin habercisiydi bu ses.
O kadar rengarenk horoz şekerleri vardı ki;
Seçim de zorlanırdı çocuklar.
Ben hiç zorlanmazdım.
Zira alacağım belliydi.
Ya yeşil,
Ya kırmızı.
Yeşil o komşu kızının gözlerinin rengiydi.
Kırmızı ise giyindiği fırfırlı entarinin.
Param varsa iki renkten de alırdım.
Birini ona,
Birini ben yerdim.
Yerken onu seyrederdim.Doyasıya.
Ne güzel yerdi.
Bir şeker böyle mi güzel yenirdi tanrım.
Şeker bitince giderdi kız hemen.
Sapını bana vererek.
Çocukluğum sap biriktirmekle geçti.
Ya saplar beni çok seviyorlar,
Ya da;
Bu dünyanın sap biriktirme şampiyonuyum.
Her neyse.
Özlemişim be o günleri.
Ah şekerci Kel Mahmut Ah!
O sapları şekerlerine saplamasan olmaz mıydı?

Ankara-08.03.2009