Sapan tutan eller Şiiri - Şeref Yıldırım

bir dal kırıldı ormanın yüksek tepelerinde,
sonra..koskoca okyanusta bir zerre misali sonsuzluk
o sabah daha dingin ve huzurluydu ölüler
acımasız emirlerin kurbanı binlercesi gibi

eli sapanlı cıvıltılı yürekler, anı yaşayan ve cesur
sanki oyun oynuyorlardı tanklarla roketlerle mayınlarla
oysa; bilmiyorlardı daha güzellikleri yaşamadan atomlara ayrılmanın ne olduğunu
birden, kaçamadan toz bulutlarında yükseldiler göklere..

yılların küllerinde yaşamış atalarını bilenler, neler yapıyordu çoluk çocuk demeden
bir parça toprak, üstünde ne varsa benim anlayışlarına mahkum,
gaz odalarının yok edici kıvamında intikam mı alıyordu mazlumlardan
geldik, yerleştik başkalarıyla paylaşmayız kararlılığında

sapan tutan eller, öpülesi eller… neden kırıldılar bileklerinden
ne farkı vardı kendi çocuklarının boğuluşundan, masumluğundan
tarih kapanmayan yaraların sorumlusu olamazdı yerine başka ölüler koyarak
medeniyet vardı da Gazzede,Kudiste taş atanlar mı isyan etti buna

zalimler..hakketmedikleri faşizmi,nasıl da reva gördüler düşmanları gibi
Filistin halklarına, yaşamlarına, hayatlarına, gelinlerine, kızlarına
sözde yardım eden süperin, bağımlıları seyretti bu kan göllerini,
rahat, derin koltuklarından kaldırılma kaygısıyla..

sonra nemi?

tarihi bilenler, yansıtacaklar elbet bir gün mazlumla zalimin mücadelesini
insanlık suçu işleyenlerin acımasız yok oluşlarını..
bize sıçrayan soykırım iddiacıları nasıl kışkırtırlarını bile bile
/Ermeni’sini, Rumunu,
nasıl bakacaklar nesillerin yüzüne …kendi soykırımlarında…

27.11.2006