Sapak Şiiri - Esma Laleci

Akarsuyun kenarında bir kadın vardı bu sabah
Kendi yansımasını dalmış öylece bakıyordu
Mırıldandığı şeyler vardı ama duyamıyordum
Gözleri parlak, hüzün dolmuş içleri damla damla
Kapatsa süzülecek pembe dudaklara yaşlar
Ayakkabılarını cıkarmış elinde sımsıkı tutuyordu
Sırılsıklam olmuş bağcıklardan damlalar akıyor
Biraz yaklaşıp merhaba demek istedim
Adım attığım an döndü gözleri alevli
Öylece durdum etrafa bakındım
Yanına gidip iyi misin demek istedim
Ama iyi olmadığı çok belliydi
Biraz bekledim, hıc kıpırdamadı kadın
Şarkı mırıldandıgını duymuştum
Sesi kalbimi temizlercesine içime işledi
Cesaretimi toplayıp yaklaştım
İyi misiniz, bir sorun mu var dedim
Kafasını çevirmedi, gözlerini bana doğru döndürüp:
Bin parçaya bölünüyor ümitlerim
Acılarımı akarsuya dökebilirim
Nefes almayı unuttuğum gibi
Boğulmayı göze alabilirim
Herkesten güçlü değilim ama
Ayağa kalkıp karanlığı geçebilirim.
Dedi
Kalbimin atmadığını o susunca anladım
O kadar derinden anlatmıştı ki duygularını,
Canının acıdığını
Cevap veremedim
Sustum
Biraz zaman geçti ama
Ben hala verecek bir cevap bulamadım
Su içmek ister mısınız bile diyemedim
Hızlıca kalktı ayakkabılarını giydi
Bağlarını cok hızlı bağladı
Yanıma dogru geldi
O kadar güçlü atıyordu ki adımları
Ayak izleri sanki ruhuma işledi
Kalbimin sesini duyuyorsa ne yaparım şimdi ben dedim kendi kendıme
Elinde bir sigara vardı uzattı
Sen hangi sapağın çıkmazındasın dedi
Anlamadım başta, neden sordunuz dedım
Gülümsedi kısacık
Suyun dibini görmek istiyormuş gibi bir halin var
Sessizce baktığın yerde bir derdi gömüyorsun zannettim
Dedi ve sigara yakıp gitti.