SANTEK - Kervan, Şiiri - Mehmet Çoban

Çimenlere basıp geçtim
Bir çiçeği kopardım
Kopan savrulan
Yaprakları seyrettim
Baharda yaşanan doğayı
Kışta ölen hayatı gördüm
Yaşamak için yeşili
Yaşamak için canlıyı
Yaşamından ettim
Bazen zevk için
Bazen hırslarım için
İnsana, çevreme
Canlıya cansıza
Zarar verdim
Yok, olup giden
Doğup yaşayan
Sonra ölüp gidenleri
Yoksullukta sürünenleri
Zevkten çıldıranları
İhtiyaçlarla kıvrananları
Aldatılıp kandırılanları
Bin bir türlü yalanları

Gördüm/Görmedim
Duydum/Duymadım
Anladım/Anlamadım
Yaşadım/Yaşamadım

Ve ben hiç ölmeyecektim
Ve ben hiç sürünmeyecektim
Ve ben hiç koparılmayacaktım
Ve bana yoksulluk yetimlik
Ve bana aldatılmak aldanmışlık
Hiç mi hiç gelmeyecekti sanıyordum..

Gören gözlerde görmezliği
Duyan kulaklarda sağırlığı
Duygulu sözlerde duyarsızlığı
Umarsızca, çılgınca yaşadım

Ve geçmişim çoğaldı
Ve geleceğim azaldı

Ve hayatım
Ölüme yürüyen kervandı.

Bu hayatımın gerçeğiydi
Doğumdan beri bildiğim
Tek, ama tek gerçekti

Ama ben,
Kervanın iplerini
Yollara bağladım
Taşlarla engelledim
Bağ ve bahçelerde oyaladım
Sevgi ve nefretlerle suladım
İhtiraslı hayallerle süsledim
İkilik, riya ve çıkara kurban ettim.

İyilikten anılmaz düşüncelerim
Kötülükten arınmaz hayallerim
İnanç söyleminde inançsızlığım
Güven söyleminde güvensizliğim
Sevgi söyleminde vefasızlığım
Kalbim temiz derken inkârım
Beni yaratana, kervana koyana
Bilgisiz ve bilinçsiz isyanım vardı

Ve kervan yoluna devamda
Yolun sonu yaklaşıyor her anda.
Son yaklaştıkça kalbim korkularda
Gözüm arkada kalan umutlarımda

16.10.2006 - İzmir