Şans Güldü Bana Şiiri - Navruz Kaplan

Gülmedi gözlerim ağlıyor gözlerim
Şanslı kulum sevdi beni çocuklar
Uzakta olsam çok şanslı kulum
Telfonda beni mutlu ediyor

Ağladıkça içim bıraz olsun boşalır
Yıkarım ben sizi göz yaşlarımla
Ben ağlarım duygularıma bir sorun
Siz gülün yeterki ben yaşıyorum

Ayakta kalmamda sizin payınız çoktur
Bana nefesiniz bakışınız yetmezmi
İstemem ben sizden havanız yeter
Kesmeyin telfon gelsin yeterki

Aradım geçengün yoktunuz evde
Yatmadım o günü bir baktım sabah
Akşam ardınız ağladım burda
Çaktırmadan kızdım hafifce size

Boşamı gelmişim ben bu dünüyaya
Oğlum kızım olsun burda yaslıyım
Fırsat çok verldi ağladım burda
Af ediyorum ben siz de af edin beni