Sanrı Şiiri - Muharrem Abut

Anlatmaktan neden vazgeçtim,
Neden sustum biliyor musun?
Çünkü ne kadar anlatırsam anlatayım,
Anlamadığını anladım.
Ve yine biliyor musun,
Birlikte yaptığımızı sandığım yolculukta bir dağa geliyoruz,
Yol boyunca elimi tuttuğunu sanıyorum,
Zirveye yaklaşıyoruz,
Sonra bakıyorum ki elimden tutan hiç kimse yok.
Yuvarlanıyorum.
Üstüm-başım toz içinde,
Elim-kolum kan içinde kalıyor.
Elimi tutmadığın gibi
Üstüme-başıma da bakmıyor,
Elimdeki-kolumdaki ve hatta kalbimdeki yaraları da sarmıyorsun.
Oysa sevmek birlikte yürümek,
Birlikte tırmanmak,
Birlikte düş görmek,
Birlikte düşmek,
Birlikte savaşmak,
İnanmak ve inandırmak değil miydi?
Çok sonra anlıyorum ki değilmiş;
Mümkün sandığım herşey sanrıymış;
Kan-ter içinde uyandığım uykulardan sonra anladım...