Sanrı Şiiri - Ertürk Erkan Koç

İşte karanlık sızı
İşte damarımda gezeduran siyah kan
Ağrı
Boşluk
Bu kadar farkında olması insanın yalnızlığın
Sicim

Bilir misin gün içimde ki monologları ?
Bilir misin yoz oluşları ?
Bugün biraz daha ağırlaştı adımlarım
Direncim düştü kabullenmeyip
Ne vahşi bir çiçeksin
Siyahsın bir de gece açıyorsun

Kader saatin geri kalanıdır belki de
Belki de keder yalanıdır

Samanyolunda ak bir düşsün şimdi sen
Ah bir düşşem yeryüzüne
Şimdi ben
Göz bebeğinin tam içine
O kanatlarda
Sen

Rejisörler cam kırıkları üzerinde yürüttü beni 
Daha da acıtan şey
bilmek gibi
O yolu ben yalnız yürüdüm
Sonuna varamadım
Düştüm

Dünyadan bu kadar uzaklaştıkça nefesim daraldı
O gün cökmüştüm bir kaldırımda
Bir de anladığım da
Her yerde sen
Elim gitmedi
Kaldı cebimde
Delin de gitmedi
Daldı derine
Sen gittin
Sen gittin
Yandı derim hep

Artık vilayet yerim rüyadır
Zaten orda oluyordum sürekli
Orda yaşayım dedim ben de
Orda kalayım
Burası gerçek çünkü
Burda solarım
Toprak da kabul etmezse
Bu kadar aşağılanmaz insan
Konuş

Konuş

Dikenlerin de bir canı var mı ?
Bilerek mi kanatırlar ?

Güllerin de canı var mı ?
Gülerek mi savaşırlar?

Meleklerin de canı var mı ?

Giderek mi alışırlar ?

Sen alışmışsın, ben melek değilim.

Baharın sonuydu
Mevsim kış artık.