Sanrı Şiiri - Musa Can Demiralay

piaf ve beyaz bir kağıt
asla bilmediğim ama ezberlediğim şeyler var şimdi elimde
hayat avcumun içine yazdığımdan ziyade alnıma yazılanmış
bunu yeni yeni anlıyorum P
az kalsın adın geçecekti bu şiirde
çoktan öldüğünü ve ölmen gerektiğini bildiğim halde
birkaç asır önceydi sana son şiirim
ve bilmiyorum artık yazmayı
insan öğrendiği her şeyi unutabiliyor böyle gecelerde
keşke seni öğrenmiş olsaydım

piaf ve karanlık bir mısra
bir ses şimdi işliyor yüreğimde
hiç anlamadığım dilden bir şarkı seni anlatıyor bana
dünyanın bütün heceleri kalbime fısıldanıyor
hangi yolların ardında bekliyorsun beni bilmiyorum
zira istemiyorum da
ne bilmeyi
ne seni

piaf ve kör dövüşü
bir gölge nasıl döver beni
nasıl çekilir hiç olmayan bir acı
nasıl anlaşılır, anlaşmadan
ve var mı bu hayatın bir telafisi
belki de piaf
belki
hayat durduğumuz yerde yakalıyordur bizi
kalkıp koşmak acemiliğimizdendir

ah piaf
biliyorum hiç bitmeyecek bu şiir
ve hiç bitiremeyeceğim sonunu getiremediğim kendimi
ah p
adın dahi geçmesin diye canımı yaktığım bu şiirde
hiç de yoksa bu gece
senin kim olduğunu bilseydim