Sanrı Şiiri - Selami Karabulut

SANRI

“yayla yolun nerden gider”
halk türküsü

ilkgençlik bile değil çocukluk aşkı
hiç gitmemeşim gibi buralardan
nasıl da berrak beni çeken esinti
sil baştan aynı yanlışın yinelenmesi
gövdem emir eri, kimseden değil
kendimdendi kurtulmak istediğim
nereye gitsem yalnızlığım benimle

yaslanıp uzaklara şurada soluklanmalı
tam sırası yüzleşmenin: kalbimin sesi
hangi pişmanlığın ölümcül esini
perdenin aralığında kımıldayan karartı
yalnız bu gece değil suskunluğum
o zamandan kalma alışkanlık: bir ömür
şimdi ne desem yarım ve hiç

sanki bir uykudan zorla uyandırılmışım
şaşkın, hâlâ duruyor orada duvarın dibinde
armut ağacının çatalına asılmış gölge
hiç yaşlanmamışım nasıl sevdinse öyle
kimse duymasın buralarda gezindiğimi
unut, içinde kaybolduğumuz yaşam
zaten bir sanrı, hiç gelmedim buraya

dün yok, benim yalanım hepsi
bu baş dönmesi sakındığım aklımdan
son karşılaşmamızda anlamıştım:
aşk hesaplanacak bir ipucu bırakmıyor
içinde kilitlenip kaldığımız zamana
kör olmamızdan belli boş göğün zembereği
yarın da yok bu da ikimizin gerçeği

kuyunun sırrını bozmak için mi sarkaç
tuhaf bir yolculuk, başıbozuklar
gibi uzağız kendi güzergahımızdan
orada olsaydın sevinirdin biliyorum
sarkıtıp güğümlerini yoksul dedikodulara
kana kana içerdik yazgımızın iksirinden
düşlediğim ölüm bu değil, daha sonra

gülen gözlerin ne güzelmiş