Sanma yüreğim ıslanır Şiiri - Ayhan Sarı ...

Küçüğüme…
SANMA YÜREĞİM ISLANIR

Göğsümün üstünde sönerken gecenin sesleri
Yalnızlığım odalarda pusulardayken
Bir sen özler sen beklersin beni
Masumluğunu boynuna takarak anılar çerçevesi içinden
Farkındayım bir sen kadın be
Sen sevdin küçücük yüreğinle…

Bakma yüzüme sonra yorgun kalırım yokuşunda
Sarp kayalıklara vurma beni,
Bırakıp yüz çizgilerimi belleğinin yansıyan yüzüne.
Vurup sırtıma ceketimi yankılanırım ovalarımda,
Seni unutmam gerek galiba?

Peki, akşamın bestelerini bitiremeden geceye durmak niye?
Kırılgan mavi bir ışığın içinden geçerken
Bakışların sorgu yargıcı
Bakma yüzüme sonra viran kalırım
Bir çığlıkla dağılırım gecenin içinden…

Poyrazlar esti yazımızda baharı geçe bırakıp da
Vefasızlığımı göğsüme bastırıp da sarılamadım
Eğer şimdi çizebiliyorsam tualime isyancı bir gülümseyişi
Nakış gibi işleyerek masumiyetini…

Sana dairliklerim bir gül kokusu hasretinde
Yanıp tutuştuğum özlemlerimdir
Bitirebileceklerim ve yeniden başlayışlarım da
Işıklar toplamışsam saçlarının gizlerinden şayet,
Asit yağmurları içime yağarken,
Sanma yüreğim ıslanır, oysa tutuşurum kuru bir yaprakla,

Ne istedim ki senden ne incitebilir bu kadar seni
Yalın kaldım bıçak suskun gecelerde
Gözlerimin içindeydi gözlerin,
Ve dudaklarımdan dökülen her sözcüğe inanırdın.
Yaşama dair ne varsa sorgularla,
Su içer gibi derinliğine beslerken aklının yüreğini…
Ruhunu öptüm önce mısralarla usulca kulaklarından
Sevginin emek olduğunu söylemiştim,
Oysa sen öğrettin bana…

Sigaramın dumanı katran bir ölüm,
Sinsice yoklarken ciğerlerimin kapısını,
Azrail’imle sohbete durdum
Rakı tokuşturup kadeh kırdım…

Yangınları düşünüyorum belleğimi yakıp geçerken,
Gürültülerle ardı ardına devrilen kentleri,
Dumanlar arasından yükselen çığlıklar var hala,
Açlıkları düşünüyorum, canım…
Atlas, atlas yuvalanmış ülkemde

Bir dilenci açlığıyla nasıl, kıvrılıp umarsız bir uykuya dalarsa,
Benim de dudaklarımda tozları var kaldırımların…
Bozkırdan alınmış göçeri, düşünüyorum ‘
‘’Kızlarım ve oğullarım var,,deyen ozanlarımızı…

Açlığıma boyun eğmedim hiçbir zaman,
Nağmer’di sır bilirim tanırım gözünün içinden,
Çalıştım inadına kasıklarım terleyinceyedek!
Ayaklarım kemirgen nasırlarla dolu, kim bilecek?
Seyri seferi olmayan yolculuklardayım şimdi,
Ne adresim beli ne kilitlenmişim bir rotaya…

Dudaklarımı kanatıncaya kadar sustum,
Bir yanımla gerilmişken çarmığa,
Adını içime kazıdım sığınaklarımda,
Ve gözlerim takılı kaldı sadece kanadı kırılmış bir serçeye,
Sen sözcüklerle vurulurken, solarken sıcaklığın avuçlarımda…

Yüzünün suskunluğuna gömme beni,
Buz tutsa da yüreğin adım söylemese de dilin,
Dizelerimle kapılar açarım bilesin.
Sesim dokununca ruhunun kulaklarına,
Her sözcükle ayrı, ayrı usulca,
Ve tuştur tenin…

Şimdi avuçlarının çizgilerine bırakıyorum terimi,
Caddelerin kaldırımlarında geceyi dövüyorum mısralarımla.
Bakışlarında cevaplanmamış sorular var hala?
Bir o kadar da şaşkınlığın yüzüne vuran,
Peki, beni özlemiyormusun?

Yazman gerek, bunu sen söylemiştin,
Yalnızlık yaratıcılıktır derken.
Yollarını şimdi nasıl arşınlıyorsam geceler boyu,
Kalemim de yürümeli öyle geniş adımlarla.

Biliyorum, birazdan köşe başından imgenin biri,
Saçlarını savurarak gelecek,
Mantığım dur, diyor hele bana,
Yüreğimse aldı başını gidecek…

Beni benden daha iyi tanırsın, ey canımın içi.
Bir yanımla özgür bıraktın,
Bir yanımla inadına bağladın beni,
Sen yaktın bu ateşi içimde,
Yangınlarım dururken sanma yüreğim ıslanır…

Huzurun rengi mavidir derler,
Tutkununun bileşimi ise tendedir
Sarıl sen yeni ufuklarına şimdi,
Bense ateşlerin içinde yürüyorum.
Kendi ellerimle yaktığım bu cehennemimden,
Zebanilerimden eğer izin alabilirsem,
Bir gün çıkıp da geleceğim.
Ve ateşten dudaklarımla, eğilip de yüzüne
Alnının ortasından öpeceğim…

AYHAN SARIOĞLU
10.07. 2000