Sanma Ki! Şiiri - Serkan Ökçe

SANMA Kİ!

Sanma ki; Muhammed kızgın çöllerde
Yusuf kör kuyularda kaldı
Sanma ki; İsa çarmıha gerildi
İbrahim ateşe düştü, ateş oldu gül
Ne İsmail`i kesti bıçak
Ne Musa`yı boğdu Nil…

Sanma ki; bu ezelden kaim ulus çöker
Ne gökte yıldız, ne arşta hilal biter
Ey! Benim namusum
Ey! Benim göklerde dalgalanan bayrağım
Her masuma O! Yeter

Sen kalbini aç Ey! Benim yurdum
Girip çimsin muhtaçlar sevgi ırmağına
Yüreği kanayan her kuş,
Uçup konsun senin bağrına
Her çocuk nasıl koşarsa tıpkı anasına
Her şehit nasıl kavuşursa öyle Hakkına

O zalimlerdir ki; sıktığı kurşun
Bebeklerin gövdesinde birer çiçek olup açtı
Sanarlar ki; döktükleri kan,
Döktükleri gözyaşı yerde kaldı
Ey! Zalim boynuna geçmiş bir ilmik ip
İster bir bak cehenneme gidip!

Sanma ki; mazlumlara kapanır kapılar
Sanma ki; silinir yürekten ne sevgi, ne acı
Ne susar minarelerden bu şahadet ezanları
Sanma ki; ölür masumlar
Ölenler tendir, canlar ölmez nihayet
Ey zalim… Ey zalim!
Seni yaratan sana etmesin merhamet!