Sanma ki Şiiri - Murat Ülkü

Sanma ki Hakikat dağlarda gezer,
Asıl aradığın sendedir, sendedir.
Gönül bir deryadır, oradan süzer,
Değil kimsede, İnsan insanda gizlidir.

Kendini bilmekmiş en büyük erdem,
Yalanla, riyayla doludur her dem.
İlim bir nokta, sen aradın madem,
Gözünü aç da gör, kapındadır Adem.

Yollar göründü sanma ki uzar,
Mescitte, cemde değil, kalbinde huzur.
Hakk'ı arayan gönül taş değil, suzer,
Aşkın menzili bu tende durur.

Ömür dediğin ne, bir nefeslik an,
Dünya malı yalandır, hepsi bir ferman.
Canından geçmeyen bulamaz Canan,
Her şey fani olsa, Hakikat kalır.

Dışarıda arama, yoksulluk, dert,
Bütün karmaşa hep içinden gelir.
Kalbini onarırsan, verir o fert,
Barışın anahtarı, nefesinde belirir.

Bu aşkın sırrını anlayan Ozan'dır,
Bu fani dünyadan bir gün göçülür.
Ne yana dönsen, yol sana uzanır,
Hak'tan gelip, Hak'ka varılır..

Aşk olmadan bu can neye yarar ki?
Kuru bir bedenle neye benzerdi?
Yürek yanmayınca, gözler görmez ki,
Gerçek aşığın sözü kalpten süzülür.

İlim kapısıdır, bilmeyen görsün,
Hakk'ın ışığı Ali'den doğsun.
Aşkın sırrını kalbine koysun,
Gerçek yol, kılıç gibi keskin olsun.

Bu sözler ne ilimden, ne de bir kitaptan,
Murat der ki, gönülden taşan sestir.
Gönül, Hakk'ın yurdu, ne hırka, ne fistan,
Gerçek aşkın yolu ezelden bellidir.