Sanma Gönül Bİr Gün Unutur Seni

Ne doğan güneş ne yağan yağmur
Sanma sensiz dünya avutur beni
Aklıma gelince o eski günler
Sanma bu gönül bir gün unutur seni

Ölmek için geç, doğmak için erken
Ömrüm geçti hep seni düşünürken
İçimde sana ait bunca şey varken
Sanma bu gönül bir gün unutur seni

Ektiğin çiçekler birgün solsada
Hasretin içimde kor’la dolsada
Adım unutulup mecnun olsada
Sanma bu gönül bir gün unutur seni

Gözlerim yaşarır adın andıkça
Sevgim bine çıkar aşkın yandıkça
Birgün döneceğini böyle sandıkça
Sanma bu gönül bir gün unutur seni

Bir demet gül iken gönül bağımda
Kavruldum tutuşdun hasret yağında
Sevmişken seni ben gençlik çağında
Sanma bu gönül bir gün unutur seni

Düzcevi söyleme sözü boşuna
Gecesine; gündüzüne; loşuna
Gitsede belalım senin hoşuna
Sanma bu gönül bir gün unutur seni

11 Şubat 1999 Perşembe