Sanma Şiiri - Emin Baydil

Bir ömür böyle geçti: Kahkahalar alaylı…
Dönmüştü, yine döner; ağlar, yalvarır sanma!
Kalmadı arzuhalim, elbet Yaradan bilir,
Duman dumandır dağlar! .. Şimdi, yol verir sanma! ..

Beklerdim ki gül açar, belki de bahar olur,
Gecenin geçer hükmü, gün doğar nehar olur.
Gelir de peşim sıra, aşkımdan meyhâr olur,
Peşimandır ellerim, tek bir gül verir sanma! ..

Oysa neler ummuştum, aşkından meyhârdım ben,
Gülistan değildim ben, sence hâr-ı hârdım ben.
Her anı yaşlı nehar, yine de bahardım ben,
Baştan sona çileymiş, hayat el verir sanma! ..

Artık vurur sahile, dalgalar yorgun argın,
Sanki yolcu ihtiyar, zaman yollara dargın.
Hiç de soran olmadı, nerede evin barkın
Ayrılığa yoldaştır, gurbet dal verir sanma! ..

Not: Nehar: gündüz/ meyhâr: mey içici/ hâr ise, diken anlamındadır.