Sanki eline ne geçti

SANKİ ELİNE NE GEÇTİ

Herkesi ağlattın da ne geçti eline sanki.
Halbuki sen,
Çevrendeki insanları güldüren,
Onları mutlu görmek isteyen,
Bir ben-î âdem idin.

Yaptığın şakaları hatırladığımızda,
Eski gibi gülemiyoruz artık.
Biliyor musun?
Aslında gülüyoruz da, sonu hep hüzünlü bitiyor.
Çünkü sensizliğin geliyor aklımıza,
İçimiz bir tuhaf oluyor.
İşin en zor kısmı da canım kardeşim,
İsminin başına artık “Rahmetli” sıfatını eklemek.
İşte bu, çok ağrımıza gidiyor,
Önce gülüyoruz,
Sonra gözlerimiz dolu dolu oluyor.
Islak gözlerimizi birbirimizden saklamaya çalışıyoruz.
Ölümü bile hep alaya alırdın.
“Aman boş ver, ölürsek canımız sağ olsun” derdin.
Sen öldün, bizim başımız sağ olsun.” Ha?
Boş versene sen.
Seni hatırlayacağız güleceğiz,
Seni anacağız ağlayacağız.
Var mı böyle can sağlığı Allasen.
En çok neden korkuyoruz biliyor musun?
Yokluğuna alışmaktan.

Yukarlardan bir yerlerden bakıp,
Halimize kıs kıs gülüyorsundur belki de.
Doğrudur, yaparsın sen.

Ah ulan, ah.
Gittin de,
Herkesi ağlattın da eline ne geçti sanki? ...
Bir karış boyun mu büyüdü?