Sanki Ben İnsanların En Yorgunuydum

yine gece ve ben her gece
hep aynı şeyi yaparım
küllükte yanar sigaram ve ben yine
olmayanlara yazarım
bana ait olmayan şeylere
aşk gibi sevgi gibi güzellik gibi
tekrarlarım bunu ben her gece
karanlık fitiller bu isteğimi
büyük bir öfkeyle yazarım
öfke kusarım satırlarıma sanki
başkaları zevk alır,ben ne alırım?
sorarım bu soruyu sokarım bir kalıba
oynarım düşüncelerle,sürekli kurcalarım
inerim derinlere ve ihanetmi tek kuralım
aldığım nefes sadece sigara dumanı
ve hastayım bitkin düşmüşüm
yorgunum ve yok mu bir dermanı
ağlamıyorum şuan ama çok üzgünüm
mutluluk ta neydi? nerde kaybettik onu
hiç mi sahip olamadık yoksa
bulurmuyduk bizde birgün mutluluğu
mutsuz hücrelerim,mutsuzluk gezer damarlarımda
kessem damarlarımı boşalırmıydı mutsuzlukta kanla
boşalırmıydı mutsuzlukta damarlarımdan
nefretmi bulaşmıştı bir mikrop gibi yoksa
nefretmiydi yoksa beni böyle hasta yapan
bilmiyordum ama artık çok yorgundum
hayat beni yormuştu kolumu kaldıracak halim yoktu
bir yatsam sanki bir haftadan cok uyurdum
ama bu gece hiç uykum da yoktu
var ve yok arasında kalmıştım,sıkışmıştım
ne vardım buralarda ne de yoktum
ne tedavim vardı ne de ilacım
sanki ben insanların en yorgunuydum