Sanki Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

En sakin halimdeki göründüğüm
Ne çok insanlar var etrafımda
Gelip geçenleri hiçe saymıyorum
Öylesine yürüyüp gidiyorlar ya
Çabalıyorlar gibi ama ulaşamıyorum
Duyduklarını da hiç sanmıyorum
Kafaları şiş dillerini konuşturmaktan
Dizlerini yormuşlar koşuşturmaktan
Varken birden bire yok mu olmuşlar?
Öylesine geçip gidiyorlar yanımdan
Aynı yere mi gidiyoruz anlaşılamadan!
Yalancılar, yabancılar, arkadaşlar…
Tanımıyorum sandıklarımı…Tanıyorum?
Ömrümüzde ne çok kalabalıkmışız
Kalabalıktan çok kabalıktan
Anlaşamadıklarımızla yan yana
Bir akan suyun en derin yerinde
Yanak yanağa olmasa da sırt sırta
Toplanıyoruz hepimiz bir arada
Yalnızız aramızdaki uzak mesafelerden
Yakınız; içten içe; aynıyız.Aynayız
Anlayamadığımızdan mıdır aranıyoruz;
Anlıyorum, anlayamadığımızdan kaçıyoruz..
Önümüze bakmadan özümüze susuyoruz
Suyun içinde kuraklık bu bildiğin
Ataklarımızın arasında öylece duruyoruz
Geceyi bekliyoruz çünkü uyumak lazım
Uyanmak için de sırtüstü uzanmak!
Ruh mu, beden mi eziyet eden bimiyorum
Artık akmayı da bakmayı da öğrenmek:
Teslim olup; tüm olası kötü yazgıdan…
Kederlerden kurtulmayı, kaygılardan;
Öğrenmek lazım ezip geçtiklerimizden..
Korkudan değil; asıl gerçeğe saygıdan!

Yılmaz BEKTAŞ