cehennem mavisiydi
geceye gömülürken ay
ışığının aldatan sessizliğinde
umut - kaygı arasındaydı gün
ve yeryüzünü kuşanıyordu hüznüm
her vurgun yediğinde durgundu süre
tatminsiz kuyu bu doymuyordu ölüme
bir tek o anlardı, o bilirdi beni
toz bilirdi, toprak bilirdi, bir de rüzgâr
ve yağmur vakti giden kedi
bükmüştü boynunu hayat
eceli andırıyordu o anda şiir
sedef kandemir 2010
sedefkandemir.com - mevsimsiz edebiyat sitesinde yayımlanmıştır
Kayıt Tarihi : 22.4.2012 03:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!