Sanki Şiiri - Serdar Aksoy

Şairler aç ölür derdi babam, anlamamıştım…
Her köşesi yüzlerce kıvrım bir battaniye idi kafiyeler,
Sardım etrafına dizelerimin, onlarda benim gibi üşümesinler,
Dışarıda kar, sanki Sarıkamış kadar…

İlle de önünü mü kesmek lazım sözcüklerin,
Bırak bir kaçı da kaçsın ağzından yaşarken, yok dili ölülerin,
Ve enteresan hayaller kur çıplak ve örtükken bedenin,
Girdin mi o toprağın altına olmayacak artık;
Sarılacak, öpecek, okşayacak o yumuşak tenin.
Dışarıda hayat, sanki ulaşılamayacak kadar…

Çocuklar gibi gül, gülebilirsen, sev onlar kadar ağaçlara bakmayı, sevebilirsen
Ve yedi harikasını gez dünyanın tüm ihtişamıyla, anla
İçine sevdiğimi de katsam o kadar harika kalmaz bir çocuğun gülüşü yanında.
Dışarıda yar, sanki bir çocuk kadar…

Şairler aç ölür derdi babam, anladım,
Dertleri de tok gitmek değilmiş zaten, gittikleri yerde azığa ihtiyaç yok,
Açlığı anlatabilmekmiş toklara, var edebilmeyi öğretebilmekmiş; Az dan Çok
Ve aç karınlarıyla akıtırken dizelerini kalemden, Bal damlatıyorlardı sanki petekten
Doyurmak için bütün açları, açtılar kovan’ın ağzını, bal çaldılar diye tutuklandı ve aç uyudular,
Dışarıda babam, sanki anladım onu ama derdimi anlatamadan…