Sanıyorum... Şiiri - Sait Yalçın

En büyük zaafım yalan dünyamda,
Her yüze güleni yâr sanıyorum...
Bazen hayâlimde, bazen hûlyâmda,
Ağaran saçları kar sanıyorum...

Sevilen hep nankör, seven bî-çâre,
Yaşamak mı bilmem, ölmek mi çâre,
Heyhat! Ölen umuttur, söz ne çâre,
Verilen sözleri sır sanıyorum...

Oysa arkamdan hep kuyum kazdılar,
Yola gel isterken, hepten azdılar,
Sanırsın kaderim onlar yazdılar,
Aşkla ölen bir kul var sanıyorum...

Aşkı ve sevdayı öksüz bırakıp,
Gördüğü adamı koluna takıp,
Kendini zevkinin kölesi yapıp,
Beni aldatanı "zor" sanıyorum...

Ne de kolay oysa elde etmesi,
Çirkeft sevgiliden hep vazgeçmesi,
Umrumda değil de çekip gitmesi,
O sahte gözleri nur sanıyorum...

Nasıl da kanmıştım baldı sözleri,
Sahte gülüyormuş bana yüzleri,
Paranın kölesi olmuş gözleri,
Ondaki hırsı ben har sanıyorum...

Dileğim, ömrünce yüzü gülmesin,
Kahpelik mertliğe galip gelmesin,
O yansın aşk ile maşuk sevmesin,
Domuzdan kıl çekmek kâr sanıyorum...

Sait'im böylesi düşman başına,
Ömrünce doymasın o genç yaşına,
Vefasız yazılsın mezar taşına,
Koskoca bir ömrü dar sanıyorum...

22.02.2025 Samsun
Saat : 21: 07