Sanırsın! Şiiri - Fikret İzgi

Bir mum alevinin ısıttığı kadar sıcak artık odam.
Aydınlatabildiği kadar görebiliyorum önümü.
Ve bir nağmenin katabildiği kadar efkarıma hüzün,
Bir şeyler karalıyorum kağıda aniden beliriyor yüzün.
Tutuklu kalmak sözcüğünü kavrıyorum yavaş yavaş.
Yanaklarından döküldükçe eylül eseri yapraklar,
Bana erken uğradığını anlıyorum güzün.
Sonra tel tel kar yağıyor saçlarıma,
İçim hala yanıyor karaladığım kağıtta beliriyor gülüşün.
Anlıyorum.
Sanırsın!

Dokunsam zerresine bin ah işitecek bir yerindeyim düş'ün.
Düş ki bir sen varsın,
Hükümranısın oranın.
Ol dersin olur.
Kan dersin yudumlayarak kanılır ateşe;
Yan dersin har olur yakar su bile.
Sus dersin durur kalp bu yakışır zaten düş'ün ev sahibine.
Kanmak ateşe,
Yanmak su ile
Ve susmak ebediyete…
Bilmezsin hepsinin tesellisi Aşk ile.
Sanırsın!

Aşk ile başlarsan söze,
Neleri oldurmadı ki o? Her şey olur.
Dağ delinir, çöl aşılır,
Deniz büklüm büklüm burulur da
Yine tesellisini aşkta bulur.
Sanırsın!

Aşk!
Sen misin bunlara kadir?
Var mıdır bu kudret sende?
Bu basiret…
Aşk'ın cevabı dert ve utanç, yüzünde hayret…

Herkes sanır ama ne hikmet benim, ne kudret.
Her aşk O'na gider; ben sanırsın bir müddet.
Kays-ı da bilirsin bu ne körlük bu ne gaflet…
İşte bu hakikat son deminde mühlet.
Benim sözüm de bu:
Sayarsan;
Onun adını zikret...