Sanırım Ölüyorum Şiiri - Münzevî Muhayyelât

sanırım ölüyorum

çünkü sanırım annem ölüyor

ellerim kurumaya başladı yalnızlıktan yavaş yavaş

gözlerimin nemi yeşertemiyor içimin gazellerini

sabahın bin cıvıltısına

yeryüzünün su kokusuna aşina değilim

saydam geçirgenliği bir duvar oldu ruhumun

çarpıyor ve sanırım ölüyorum

sanırım annem ölüyor

veda bakışlarında

hicran sözlerinde tükenip duran kalbim

artık çok esnek

çok katlanabilir kağıttan bir kuş

ve annem

içimin ormanında daim ceylanım

seni sereserpe tekdüzeliğime yoldaş ettiğim zamanlar

bitiyor mu

ne

neden bunca veda

niye bu hüzzam bakış

burdayız

ve dünyayı çiğnemeye devamdayız

sensiz hangi depremi karşılasın göğsüm

hangi yağmur ıslanmaya değer

yüzümün incecik kıpırtısına bakılırsa

ve hüznümün devasa açlığına

ölüyorum sanırım

çünkü sanırım annem ölüyor

getir bana şimdi melek

sesimi ödünç verdiğim sineyi

sütünden iman emdiğim

göğsünde hazan söndürdüğüm memeyi

getir beni annemden

dünyanın içine koy

yeryüzü yüzüme çığlıklar çizsin şimdi

nefesimde kızıl ceninler büyüterek

ölüyorum sanırım

çünkü düşlerimde bir anka yandı

rüyamın gözesinde serin sular çağıldadı gözlerimden

derdest et şimdi beni melek

ruhumu fersiz sonlardan koru

kanatlandır kalbimi

sar beni merhametin pamuğuna

çünkü melek

sanırım ölüyoruz

bütün anneler ölüyor

bu gün sıra benimkinde