Sanırdım Ki; Şiiri - Cahit Karaç

Sanırdım ki;
Döndükçe dünya, güneş doğup karanlığı gündüz edecek.
Kuşlar ötecek, çocuklar uyanacak, karlar eriyip, buzlar çözülecek.
Düşmanlıklar ortadan kalkıp, kötülükler bir bir silinip yok edilecek.
Toprak kıyamete kadar bizleri besleyip doyuracak.
Ayın nankör olduğu gecelerde de ateş böceği bize ışık olup umut verecek.

Sanırdım ki;
Her doğan güneş bahar, her karanlık buz kesecek.
Toprağa düşen her yağmur damlası, rahmet olup bize hayat verecek.
Nerden bilirdim ki; Tanrım, bize kır çiçekleri gibi kısa bir ömür verilecek.
Ayın nankör olduğu gecelerde de ateş böceği bize ışık olup umut verecek.

Sanırdım ki;
Her insan kutsal, sevilip saygı görecek.
Dünyaya gelen her kul, yiyip içip memnun gidecek.
Nerden bilirdim ki; Tanrım, bu yalan dünya hep böyle dönecek, iki ileri bir geri gidecek.
Bir aydınlık, bir karanlık, iyi, kötü, güzel çirkin hiç bir zaman bilinmeyecek.
Sevgiler azalırken, dostluklar hepten yok olup bitecek.
Ayın nankör olduğu gecelerde de ateş böceği bize ışık olup umut verecek.

Sanırdım ki;
Her anasından doğan çocuk, yaşayıp dede, nene olacak
Güneşte kavrulan ten içindeki tüm canlar, bir gün esen rüzgarlarda savrulacak.
Yüksek tepelerde yeşeren tüm tohumlarımız,
Sevgililer elinde bir gün karanfil, lale, nergis, gül olacak.
Ayın nankör olduğu gecelerde de ateş böceği bize ışık olup umut verecek.

Sanırdım ki;
İnsanımız okuyup yazacak, herkes eğitilecek, cehalet tümden silinip karanlıklar bir bir yok edilecek.
Herkes önce kendini, sonra birbirini sevmeyi öğrenecek.
Sevip sevilmeyen hiç kimse kalmayacak.
Herkes insan olup sonunda cennetlik olacak.
Sevip insanlığı öğrenmeyenler, bir karış toprağa hasret gidecek.
Ayın nankör olduğu gecelerde de ateş böceği bize ışık olup umut verecek.

22.01.2010
Cahit Karaç