Sanduka Şiiri - Birol Özdemir

ben senin o koskocaman sandığını,
içindeki küçücük
küf kokulu tüm anılarla birlikte
ite kaka
güç bela çıkarmışken
bir adım dışarı,
sen beni parmak parmak
eşiğine itiyorsun kapının.

o koskoca sandığın içindeki
küçücük insanların
ne kadar keskin olduğunu bile bile,
gönderip gönderip,
sıkıştırıp
yapıştırıp kapıya,
geri çekiyorsun.

çekiyorsun çekmesine de
bir türlü anlamıyorsun;
girdi mi burnumdan o koku
çıkmıyor kolay
öyle bir yere gidip geziyor ki
ta içlerimde
uykumu öldürüyor,
gözbebeğimi,
elimi,
ayağımı;
sevdamı öldüremiyor ama
tenime yapışıyor,
canıma batıyor
şekline dokunuyor yüzümün,
saçımın rengine bile karışıyor.

bir de yetmezmiş gibi
beni mahvediyor.