Sandın Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

bu kadar mükemmel olmak zorunda mıydın?
saçlarında çiçekler açarken,
ayaklarından akan şelalelerin berraklığında,
nefis bir huzur var bedenindeki yeşilliklerde...
ben bunun için sevmedim seni...
betimleme yapmadan kalbime girmiştin....
ağır düşecek belki kelimelerim yerlere ama
bedenin için sevmemiştim seni...
nankör dersin sonra ayaklarından çekilen sulara,
çiçeklerin solduğu için de,yağmura...
doğanın kanunu sana da vurmuş,
dikkatini verememişsin arkandaki gökkuşağına...
mükemmel
din
SEN/DİN kendi yeşilliğinde sararan yaprak....
acizliğine ulaşırsın bir gün istersen,
içinden gelen buysa...
en yükseğe çıkabilirsin tabi,değişik pınarlardan da su içersin,
ayağının altında ne varsa da ezer geçersin,eğer istersen....
karşılık bulabileceğin güneşlere başını çevir der kalbim...
ya da açıkçası
sevgini koyabileceğin samimi yüreklerin düş peşine...
ben seni bedenin için sevmedim;
yanımda olman hissini arzuladım,
bu konuda da yüreğime terbiye vermedim....
terbiyesiz olacağım tek sebep buydu...
hayatımın içine girersin,tam ortalarındayken
küser,gidersin....
''bana bazen güvenebilirsin'' diyen aşıkların
yeşil gözlerimde oturacağı tek bir sandalye bile olamaz...
evet,yeşil benim gözlerim,yeni farketmene şaşırmadım....
''yetişin ruhumu teslim ediyorum ben'' diye bağırsan,
bu taraftan gelecek hiç bir canlı olmayacak....
içinde bir insanla yaşayan,o insan tarafından cinayete kurban gider....
bütün kemiklerime giydirilen derileri soysalar,
yine ben,hep ben varım....
tek başıma yaşıyorum,arada sırada uğradığım yürekler dışında...
zora gelince bırakıp kaçacak kadar alçak yüreğim olmadı...
öyle dağlarım,denizlerim,bulutlarımda olmadı sana verecek....
ne güzel başlamıştı hatırlıyorum da,
mükemmel-din
geldin,gittin,kalmadan.....
alfabenin ilk ve son harfinin evlenmesi oldu aşkımız...
vurdun,yıktın,aldattın
perişan ettin,
SANDIN....
... kaldı başarıyordun...