Sandım Şiiri - Hüseyin Durmuş 3

Ben küçük fidandım, tomurcukalandım,
Açılmadan yaprakları gül sandım.
İlim bilmek hoş diye meraklandım,
Bilmediğim yordamları yol sandım.

Yüz bulmuşken birkaç kelam edince,
Kelam diye alay dedim ipince.
Başlar bize hürmetlice eğilince,
Ben kendimi meyve veren dal sandım.

Biraz öne geçince akranları,
Resmimde kaplar ise ekranları,
Dostlarım da sununca şükranları,
Arifim ya(!) haldan anlar hal sandım.

Hayatım sanmakla geçiyor benim,
Öyleki; sanmada, imanım dinim.
İbadetler de olunca da bedenim,
Mümin, mağfur, itaatte kul sandım.

Durmuşoğlum gerçeğini denerken,
Ham meyvalar olgunluğa dönerken,
Haset kalbde kızıl ateş sönerken,
Ben o rengi yeni açmış gül sandım.